Ik heb je aan het denken willen zetten over het tijdelijke van het leven. Over ons stervensproces, waardoor we zeker mogen weten dat het hier een keer ophoudt. Over de Zandloper die altijd loopt. Over het feit dat die gedachte aan ons knaagt en dat we dat in onze rugzak mee sjouwen, elke dag opnieuw.
Ik heb je na willen laten denken over de YOLO gedachte. Die gedachte die inspeelt op wat hierboven staat geschreven: het tijdelijke aspect van ons bestaan. Moet je daarom inderdaad maar zo veel mogelijk genieten in dit leven? Zou het daar echt allemaal voor bedoeld zijn? Moet je de vele uitdagende prikkels, die ons vandaag de dag van alle kanten worden opgedrongen, echt allemaal aangaan? Besef je dan niet dat het je op termijn zowel fysiek als geestelijk juist geen goed zal doen? En dat de lange wachtlijst bij de GGZ voor een groot deel veroorzaakt wordt door opgebrande, angstige en depressieve personen, zowel jong als oud, die het leven niet meer aankunnen? Personen die, naast het onderhouden van hun sociale kring en het functioneren binnen hun gezin, ook nog keihard moesten presteren op school, of in de maatschappij. Die maatschappij, met zijn steeds meer toenemende druk, waardoor voldoende rust nemen broodnodig is. Maar wat doen die personen met hun vrije tijd? Ze gebruiken die zo belangrijke rusttijd met het invullen van de puzzel. De puzzel, waarmee ze zo effectief mogelijk, hun toch al weinige vrije tijd willen omzetten in het doen van zoveel mogelijk leuke dingen. De YOLO uitdaging overtuigt ze ervan dat ze geen tijd moeten verspillen aan het nemen van rust. Ze stinken er volledig in. Vroeger leverde rust nemen nog ontspanning op. Tegenwoordig levert het alleen nog maar een gevoel op dat we dingen moeten missen. Welke dingen? De dingen waardoor je tegen je vrienden en collega's kan opscheppen waar je nu weer geweest bent, of wat je nu weer hebt gedaan. Op vakantie zijn we daardoor drukker met het maken van selfies dan dat we gewoon genieten van waar we zijn. Zouden diezelfde vrienden, waar we dit alles voor doen, ons ook regelmatig op komen zoeken zodra we ineens van het sociale podium verdwenen zijn omdat het uiteindelijk allemaal te veel werd?
We hebben kort stilgestaan bij de pensioenperiode, om na te denken hoe belangrijk die periode nou echt is. Dat deden we vanuit de overtuiging dat het daarna "allemaal over" zou zijn. En eerlijk is eerlijk, ook ik hoop over een paar jaar dat ik lang mag "genieten" van die periode, maar het heeft niet mijn focus. Ik hoop op een heerlijke periode waarin ik me in volle blijdschap nog verder geestelijk mag voorbereiden op de periode die daarna komt: de eeuwigheid.
We hebben gekeken hoe we onze gekleurde bril af konden zetten, wat met name belangrijk werd toen we stil gingen staan staan bij dat enorm gevoelig liggende begrip waarheid. We mochten nadenken over het gevaar van het blind meegaan in de mening van de massa. We onderzochten of ieder nu zijn eigen waarheid, of zijn eigen overtuiging heeft.
We maakten een ruimtereis en dachten na over de oerknal die volgens de wetenschap de verklaring voor ons huidige bestaan zou zijn. We hadden het over chaos en apen.
Tenslotte moesten we dat enorme contrast zien te verklaren van "chaos" en "toeval" aan de kant van het verre verleden, met aan de andere kant de natuur waarin we op dit moment op "raadselachtige" wijze de kleinste details van een geniale perfectie moeten erkennen.
Laten we op de volgende pagina nu maar eens vaststellen wat er aan de hand is.