Thema 6

De natuur

We zijn aangekomen bij ons laatste thema. Uiteraard nog helemaal van slag van ons vorige thema, gaan we dat dit keer verwerken door een geschikt plekje te zoeken waar we even bij kunnen komen van al die toevalligheden. En zeg nou eerlijk, waar kan je nou beter ontspannen dan ergens ver van de bewoonde wereld, midden in de natuur!

Ga daarom in gedachten met mij mee naar een prachtige plek. Je kent zelf vast wel ergens zo’n plekje. En anders zoek je ter inspiratie maar even een mooie natuurfoto op internet. Neem nu plaats op dat schattige oude bankje daar in het midden, doe je ogen wijd open, kijk goed om je heen, doe de gekleurde-bril-check, bestudeer alles wat je ziet tot in detail en blijf dat een tijdje doen. Ach, vooruit, ik ga eens gek doen ook. Zwijmel ook maar gewoon even met mij mee! Lees onderstaande tekst op een melodieuze toon zoals een troubadour het in de middeleeuwen zou voorzingen.

Daar zit je dan, midden in de natuur, op dat idyllische bankje,
als een levend wezen,
een mens, die op wonderlijke wijze uit een ander mens geboren is,
die leeft op die ronddraaiende bol die aarde heet,
en niet voor niets "de blauwe planeet" wordt genoemd.
Die onvergelijkbaar is met welk ander hemellichaam dan ook,
een planeet die perfect om zijn eigen as draait,
en die in een even perfecte baan in 365 dagen om die mysterieuze zon draait.
Die vier seizoenen heeft die het behoud van het leven mogelijk maken,
met water dat uit de hemel valt om leven te geven,
om datzelfde water vervolgens weer op te laten stijgen,
zodat het opníeuw naar beneden kan komen om opníeuw leven te geven.
Die aarde met zijn schitterende natuur,
met die miljoenen grassprietjes die gelijktijdig groeien,
net als die miljoenen blaadjes die gelijktijdig aan de bomen groeien,
en dat trouw elk jaar opnieuw.
Die aarde met al die verschillende diersoorten,
de vogels die door perfectie de zwaartekracht moeiteloos de baas zijn,
die zwerm van zo’n tweeduizend spreeuwen die,
achterna gezeten door een roofvogel,
de prachtigste figuren maken in de lucht,
zonder elkaar ook maar even te raken,
mogelijk door dat raadselachtige, perfecte synchroon vliegen.
Dieren die, net als de mens, allemaal óf mannetje óf vrouwtje zijn,
waardoor voortplanting gegarandeerd is,
dieren die allemaal instinctief handelen,
omdat ze in tegenstelling tot de mens geen geweten hebben,
en….

Ho, stop! "Wat zeg je nou? Hebben dieren geen geweten? Nou, dan heb je mijn hond nog niet gezien als ik hem betrap als hij net een koekje heeft gejat. Die kóp, schuldiger kan gewoon niet! Idem als ik hem betrap wanneer hij weer aan de tafelpoot zit te kluiven."

Helaas, dat is geen schuldgevoel, dat is niets anders dan aangeleerd gedrag. Het is zijn reactie op jouw reactie. Geen enkel dier, dus ook geen hond, heeft namelijk een geweten.

"Maar dan klopt er toch iets niet, want de apen hebben dan volgens jou ook geen geweten. De aap is tenslotte onze voorouder en aangezien wij uit hun gemuteerd zijn (sorry lezer, ik krijg dit echt bijna niet uit mijn toetsenbord) is het biologisch gezien onmogelijk dat de mens wél een geweten heeft en de aap niet."

<< Gekleurde-bril-check! >>

De wolkenhemel, die op veel momenten van het jaar met een lijstje eromheen een prachtig schilderij zou kunnen zijn (maar waar haal je zo’n grote muur vandaan om 'm aan op te hangen), de bomen, de planten, de dieren en vooral ook…al die mensen. En dan al niet te beginnen over het wonder van voortplanting. Of de bacterie -uitsluitend zichtbaar door een niet zo goedkope microscoop- met zijn meer dan een miljoen ingebouwde motortjes die in hoge perfectie onderling samenwerken. Zodra er ook maar één motortje uitvalt kan de bacterie zich niet meer verplaatsen. Allemaal door toeval "ontstaan" door die knal ? En dan die apen zonder geweten…

Ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe het intussen met je gaat. Hoor je inmiddels de roepstem al van je boerenverstand? Ik vermoed van wel. Een betere vraag zal zijn of je hem wil horen. Want wat je verstand -dus niet ik!- je probeert duidelijk te maken is iets waar je liever niet mee akkoord wenst te gaan. Het zorgt namelijk voor een innerlijk conflict. Het geeft je een gevoel van afkeer want je voelt iets aankomen. Ja he?

Je boerenverstand doet z’n stinkende best om je te laten beseffen dat het eigenlijk allemaal zo moeilijk niet is!